Idąc w nadziei

[starysta]

idąc do kochanie mojego
zerwałem na klombie
kwiaty
jasnoczerwone
drżały biedne istoty
bo ślad po nich zaginie
wiedziały

nitkę nadziei jaką nosiły
ja nieszczęśliwy zerwałem
też drżący w bojaźni czy przyjmie

ciasno w moim ciele
pełno bzyczących os
a stopy jakby większe w butach
bolą

kto zatem poda mi łyk wody czystej
do podlania nadziei na nowe
życie

które już dawno
rozlało się
rozlało