Memorandum dla dżdżownicy

[Laj]

To chyba był wtorek. Padało.
Choć nie pamiętam dokładnie
Wiem za to gdzie to się stało
I że to bardzo nieładnie

I jak tą pościel z bawełny
Puszczoną przez maglownicę
Tak płaską ją zobaczyłem
Na tym chodniku - dżdżownicę

Przeląkłem się i załkałem
Na straszną tę sytuację
Choć rozważałem przez chwilę
Doustną resuscytację

Niestety było za późno
Na czyn heroiczny taki
Bo wokół naszej dżdżownicy
Walały się własne jej flaki

Natenczas wróciło wspomnienie
Jak byłem małym chłopczykiem
W swym malczym akcie sadyzmu
Krajałem je w poprzek patykiem

Lecz wtedy to co innego
Bo w szkole nam powiedzieli
Że dwie dżdżownice powstaną
Jak jedną na pół się podzieli

A teraz jestem dorosły
Inaczej patrzę na życie
Więc dzisiaj zabójcy dżdżownicy
Umieściłbym widły w odbycie

Na dworze słońce już zaszło
Kałuże powysychały
Westchnąłem nad losem dżdżownicy
Zginęła na polu chwały

Przeniosłem ją w trawę zieloną
Tuż nieopodal chodnika
Chociaż się strasznie brzydziłem
Tak więc użyłem patyka

Wybudowałem jej kopczyk
I dla świętego porządku
Pogrzeb zorganizowałem
Z katolickiego obrządku

Później dzień cały myślałem
Czy organizując pochówek
Nie zadeptałem przypadku
Stu pięćdziesięciu dwóch mrówek

Morał jest prosty, człowieku
Nie unoś głowy wysoko
Bo możesz zadeptać robaczka
I ptak może nasrać ci w oko