Samotni we dwoje

[starysta]

"...o moim przyjacielu napisać mogę tylko tyle
"

wieczorem nastąpi cisza w oczach
mojego dziecka
po strachu dnia niewdzięcznego
bo wracam z pracy
do córki na wpół sieroty

„zawsze ciekawy jestem co ma zemnie
a ile w niej matki”

która w spokoju spoczywa
wtedy taboret biorę i siadam naprzeciw
łóżeczka i odliczam oddechy
śni pewnie o aniołach cudownych
z modlitwy o drodze do nieba

nawet lalki misie śmieszne
potraciły humory
i cierpliwie czekają dnia
w ciemnym kąciku

czy zapomnimy koszmary przeszłości

to moje drugie narodzenie
dla tej istoty zrobię wszystko
a wam powiem wykrzyczę

„że słowo stało się ciałem
i do Boga coraz bliżej”

usypię wyspę szczęśliwości
ciepłym słowem obsypię drogi
by w kwiatach powiodły do lepszego świata