Liczba postów: 19
Liczba wątków: 14
Dołączył: Nov 2010
30-10-2011, 23:52
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 31-10-2011, 23:05 przez ad_astra.)
Zostałam sama.
W ciszy.
W nicości.
W bezdnie myśli.
W smutku i radości.
W dławiącej samotności.
W braku ciebie i tęsknocie.
W rymie i bezrymie.
W głębi myśli i uczuć.
Ponad inteligencją
Racjonalnego myślenia się unoszę.
W beznadziejności
Koloru uczuć
Szaro niebieskim.
W żalu
nad umarłymi uczuciami.
I w bezżalu
Że coś się kończy
A coś zaczyna.
Bez idei na jutro.
Sama.
Liczba postów: 1 317
Liczba wątków: 29
Dołączył: Oct 2011
31-10-2011, 00:14
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 31-10-2011, 00:15 przez Natasza.)
W moim odczuciu - w wierszu dominuje forma nad sensem, nad przeżyciem.
Rozumiem, że człowiek samotny (chodzi o samotność podmiotu nie autora), skazany na mówienie do siebie, daje upust słowu.
W kolejnych wersach spiętrza się nie doznanie smutku samotności, ale... mówienie.
Przez to dla mnie przeżycie staje się nieautentyczne, barokowe (chodzi o konwencję konceptu, jako nadrzędnej zasady wiersza).
To wrażenie baroku - usztucznienia poetyki w konwencji - może odpowiada zamysłowi twórczemu, ale mi blokuje odbiór. Konsekwencją konceptu byłaby bowiem dynamika obrazowania i silne spointowanie, zmierzanie ku zaskoczeniu. Tymczasem moje odczucie to chaos, przemielenie, wyliczanka.
Zastanowiłabym się nad Się unoszę jako samodzielnego wesu. Nagłosowe "się" nie podoba mi się (że zakończę "się" w klauzuli )
Granice mego języka bedeuten die Grenzen meiner Welt. [L. Wittgenstein w połowie rozumiany]
Informuję, że w punktacji stosowanej do oceny zamieszczanych utworów przyjęłam zasadę logarytmiczną - analogiczną do skali Richtera. Powstała więc skala "pozytywnych wstrząsów czytelniczych".
Liczba postów: 790
Liczba wątków: 47
Dołączył: Jan 2010
31-10-2011, 16:35
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 02-12-2011, 18:28 przez Kheira.)
Mam podobne odczucia jak Natasza. Jako tytuł bardziej pasuje mi "słowotok", bo tego typu wiersze zawsze odbieram jako niekontrolowany upust myśli, emocji, itd. (często bez ładu i składu).
"Racjonalnego myślenia
Się unoszę." - strasznie toto koślawe...
Pozdrawiam.
ocena: 3/10
Quod me non necaverit, certe confirmabit
Nie dajmy się zwariować. Nie mam doktoratu z filologii polskiej. Oceniam według własnego uznania...
wiersze, nigdy zaś Autora.
