Pogrzeb

[Black Moon]

Idzie ponury orszak miastem
wijąc się czarną wstęgą
kroczy w takt
plastikowych łez
rzuca urojony cień

tragikomedia bez reżysera

w gwarnej ciszy wolno sunie
pochód umęczonych ciał
i obolałych dusz
cuchnie żałością
trąci oddaniem
kogoś trawi nieszczery ból

wszystkie bilety wyprzedane

idzie ponury orszak miastem
na czele niosą nieszczęśnika
z uśmiechem na szarej twarzy...

przedstawienie czas zacząć

[Changed]

Są umęczeni - tak piszesz. A w pierwszej zwrotce łzy są plastikowe. Nie wiem, czy wyjaśnić to tym:

tragikomedia bez reżysera

i uznać to za postrzeganie gry aktorskiej. a ona ma być przekonująca. Czy to oczami widza.
Ojć. Zjadł mi się nieszczery ból. Niesmaczny był, ale teraz wygląda lepiej.

z uśmiechem na szarej twarzy...

Czemu się uśmiecha? Bo śmieszy go ta komedia? Nie powinna. chyba.

Mówiąc w miarę krótko, szukając przekazu, to mam wrażenie, że to wiersz o udawaniu żalu.
Tylko dlaczego ludzie to robią?

[Black Moon]

Umęczone są ciała, samym choćby marszem a obolałe dusze - egzystencją.

A usmiecha się bo jest już poza tym

Hmm...dlaczego ludzie udają żal...
Pokombinuj Changed i podziel się ze mną wnioskami jeśli do nich dojdziesz
Pozdrawiam.

[Changed]

Z przyjemnością. Jak tylko dojdę do czegoś głębszego. Nie lubię serwować wniosków typu: dla pozycji, dla znajomych, ze względu na swój obłudniczy charakter, ponieważ boją się wściekłości tych wyjątków, którym na prawdę szkoda zmarłego...
Dziekuję za wyjaśnienia.